Autoimmunologiczne choroby tarczycy

W celu rozróżnienia między dwoma rodzajami chorób autoimmunologicznych tarczycy: gdy jeden z nich jest nadmierne wydzielanie hormonu tarczycy - tarczycy, z drugiej strony, przeciwnie, charakteryzuje się zmniejszeniem syntezy hormonów - obrzęk śluzowaty lub choroba Hashimoto.

Tarczycy jest zaangażowany w syntezę bardzo ważny hormon - tyroksyny. Udział tyroksyny niezbędne do prawidłowego przebiegu wielu procesów metabolicznych. Ponadto, obecność olejków tyroksyny dla prawidłowego funkcjonowania mięśni prawidłowego funkcjonowania mózgu, wzrostu kości.

Niewystarczające syntezy tyroksyny z chorobą Hashimoto przejawia letarg, uszkodzenia nerwowego kończyn, suchość skóry i włosów. Takie pacjenci przez całe życie powinni otrzymywać hormonu tyroksyny zewnątrz. Częstość występowania obrzęk śluzowaty 8 razy częściej u kobiet. Początek choroby występuje zwykle w wieku 30-50 lat. W większości przypadków, historia pacjenta ma jeden lub więcej przypadków choroby wśród bliskich krewnych Hashimoto.

Chorobę Gravesa, chorobę Gravesa lub rozwijanie w podwyższonej hormonu tarczycy tyroksyny. Patologia ta charakteryzuje się objawami, takimi jak przyspieszone bicie serca, drżenie rąk, drażliwość, utrata masy ciała. Bardzo ważną cechą choroby Gravesa-Basedowa jest pucheglazija objawem. Tacy pacjenci są bardzo źle tolerowane cieplnej, są narażone na nadmierne pocenie się. choroba Gravesa, a także choroba Hashimoto, częściej dotyczy kobiet. Pierwsze oznaki choroby zwykle można zaobserwować po 40 latach.

Autoimmunologiczne choroby tarczycy są główną przyczyną pierwotnej niedoczynności tarczycy. Choroby autoimmunologiczne (łac „Auto” oznacza „ja”, „Twój”) rozwija się w niezdolności systemu odpornościowego do uznania własnej tkanki organizmu. W tym przypadku, układ odpornościowy jest konieczna ochrona ciała ludzkiego przed wirusami, bakteriami i innymi czynnikami obcymi, zaczyna syntezy specyficznych białek nazywane przeciwciałami. Przeciwciała te są zdolne do niszczenia komórek tkanki własnego ciała. Dlatego są one nazywane „przeciwciała”.

Autoprzeciwciała mają zdolność do atakowania większość narządów, co prowadzi do rozwoju różnych zaburzeń w ich funkcjonowaniu. Skutkiem takiego ataku jest rozwój chorób autoimmunologicznych. Na przykład, zmiany w stawowego opracowano reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie nerek, - zapalenie kłębuszkowe nerek, żołądka - anemia złośliwa (wchłanianie witaminy B12 przez ścianę jelita), nadnerczy - choroba Addisona, trzustki - cukrzyca typu I, tarczycowy - zapalenie tarczycy Hashimoto (autoimmunologiczne zapalenie tarczycy ). W tym przypadku obecność procesu autoimmunologicznego w jednym z ciał odbywa się zwiększone ryzyko chorób autoimmunologicznych w innych narządach. Dlatego, gdy wykryje pacjenta jakiejkolwiek choroby autoimmunologicznej lekarz musi zbadać je pod kątem obecności innych chorób o etiologii autoimmunologicznej.

Hashimoto jest najczęstszą postacią zapalenia tarczycy. Istnieją dwa rodzaje autoimmunologiczne zapalenie tarczycy: zanikowe i przerosłych lub chorobę Hashimoto.

Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy obserwuje się niedobory jakościowe lub ilościowe limfocytów T. Według nowoczesnych koncepcji, na autoimmunologiczne zapalenie tarczycy jest powszechnie rozumiane jako przewlekłe autoimmunologiczne choroby tarczycy, która charakteryzuje się limfatycznej infiltracji jej tkanki, rozwoju pod wpływem czynników autoimmunologicznych.

Wiadomym jest, że autoimmunologiczne zapalenie tarczycy to choroba uwarunkowana genetycznie, sprzedawane pod wpływem czynników środowiskowych. W rozwoju procesu autoimmunologicznego tkanki tarczycy ulega jego funkcjonowanie ETAPOWE zmiany i prawie zawsze kończy się wraz z pojawieniem wtórnej niedoczynności tarczycy.

Dlatego u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy jest bardzo często postrzegana jawnej lub subklinicznej niedoczynności tarczycy z odpowiednimi objawów klinicznych. Przerostowa postać autoimmunologicznego zapalenia tarczycy mogą być charakteryzowane przez wzrost wielkości gruczołu tarczowego, które w pewnych przypadkach nie jest ustanowiony tylko wyczuwalny, ale wizualnie. Tacy pacjenci często otrzymują diagnozę „wole guzkowe.” Zanikowe formą autoimmunologiczne zapalenie tarczycy jest często objawia klinicznych niedoczynności tarczycy.

Wśród najczęstszych objawów klinicznych autoimmunologicznego zapalenia tarczycy należy zauważyć wulgaryzowaniem rysów twarzy, stopniowego przyrostu masy ciała, bradykardia, utrata pamięci, zmiany głosu, zaburzenia mowy, pojawienie się duszności wysiłkowej, odbarwienia skóry, suchość i zagęszczania go. U kobiet, często jest to możliwe do obserwacji cyklu miesiączkowego, bezpłodność. Jednakże, pomimo dużej liczby objawów klinicznych autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, w większości przypadków diagnoza jest trudna.

U niektórych pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy, mogą być objawy nadczynności tarczycy. Spowodowane jest to proces niszczenia tarczycy pod wpływem autoimmunologicznej agresji i wprowadzania, do układu krążenia dużej liczby syntetycznych hormonów. Dla postawienia diagnozy autoimmunologiczne zapalenie tarczycy często stosowaną techniką badania palpacyjnego, kliniczne badania szyjki, w celu określenia poziomu hormonu tarczycy w krwi, badania ultrasonograficznego tkanki tarczycy, wykrywanie przeciwciał we krwi.

Leczenie autoimmunologicznego zapalenia tarczycy głównie konserwatywni. Sprowadza się to do leczenia różnych zaburzeń w funkcjonowaniu tarczycy. W ciężkich przypadkach operacja jest wskazana - tarczycy.