Choroba Whipple'a - na objawy, leczenie, przyczyny, etapy

etap

Naukowcy do końca i nie mógł dowiedzieć się etiologię choroby, ale wielu z nich uważa, że ​​choroba powstaje na tle predyspozycji genetycznych. Dalsze intensywne zanieczyszczenie ścieków i glebowych patogenów obarczona infekcji masowej. Choroba ma kilka etapów rozwoju:

- Pierwszy etap Choroba Whipple'a przejawia rozwój objawów pozajelitowych. Pacjent zwykle obserwuje się zapalenie stawów, gorączka o nieznanej przyczynie, ból mięśni i kaszel towarzyszy flegmy. Czas trwania pierwszego etapu może trwać od trzech do ośmiu lat;

- W drugim etapie rozwoju obejmują okres występowania objawów żołądkowo-jelitowych. Głównym objawem tego etapu jest typem przewlekłej biegunki z częstych stolców, występujące nawet kilkanaście razy dziennie. Dodatkowo pacjentów skarży się na ból brzucha, jak również ból w badaniu palpacyjnym zmniejsza apetyt i zmniejszenie wagi ciała;

- Trzeci etap niszczenia daje o sobie znać vnegastrointestinalnoy manifestację objawów. Jest to naruszenie czynności nadnerczy, uszkodzenia OUN, nieprawidłowego działania serca i naczyń krwionośnych oraz zmian skórnych.

symptomatologia

Ponieważ choroba układowa, zmiany patologiczne wpływ na różne organy: jelito cienkie, krezkowych węzłów chłonnych, wspólne błony maziowej, jak mózg, serce, etc. Dlatego obraz kliniczny obejmuje objawy uszkodzenia tych narządów.

Prawie połowa pacjentów cierpiących na chorobę Whipple'a, bóle stawów stałe lub polyarthralgia przed rozwija inne objawy. Od ból cierpieć różne stawy, nieprzyjemne odczucia są wędrownych w naturze. Może być ustalona na obrzęki stawów, ale deformacja jest rzadkim objawem. Czasami rozwijać bóle mięśniowe i zapalenie mięśni i zesztywnienie i osteoartropatia przerostową typu.

Żołądkowo-jelitowe zmiany oprócz biegunki występują w steatorrhea i metiorizme. Krwawienia występują rzadko, ale w prawie połowie przypadków pacjenci skarżą się na bóle brzucha, które występują po posiłku. Charakterystycznym objawem choroby Whipple'a jest zespół złego wchłaniania. W kontekście procesów patologicznych obserwowano utratę masy, brak witaminy i składniki mineralne. Często uważane za zaburzenia metabolizmu wody i elektrolitów.

Większość pacjentów z witaminą A niedobór powoduje ślepotę. Po kilku latach po rozwinięciu przewlekła biegunka obrzęk wzrosła ustalona na peryferiach (jedna czwarta pacjentów).

W połowie przypadków jest zauważalny wzrost temperatury ciała. Do niego zwykle dołącza się gorączka i pocenie wymawiane.
Skóra staje się sucha, a otwarte obszary ciała dotkniętego przebarwień. Najczęściej symptom występuje wokół oczu i kości policzkowych.

CNS mieć formę demencji, drgawki, różnych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, psychoza, etc. brak miesiączki występuje często, zmniejszenie libido, bulimia.

leczenie

interwencje terapeutyczne są zwykle ukierunkowane na eliminację objawów choroby, normalizacji masy ciała pacjenta, a także eliminacja czynnika sprawczego błon śluzowych.

Pacjentowi zleca się szczególną dietetycznej się zwiększenie spożycia białek i związków witaminy, a także ograniczeń przychodzących tłuszczów. Dieta powinna być skierowana na wyeliminowanie biegunkę i normalizację witaminy i równowagi mineralnej.

Ponieważ terapia lekowa często stosuje się steroidy, leki antybiotyczne i enzymy. Ponadto korekta niedoboru multiwitaminowy. Z występowaniem objawów w niektórych obszarach lokalnych, przedstawia wybór leczenia objawowego.

antybiotykoterapia trwa przez co najmniej jeden rok, a jego skuteczność potwierdza negatywny wynik PCR, a całkowity zanik patogenów w biopsji błony śluzowej jelita cienkiego.

Terapia hormonalna wlot prednizon, dzienna dawka wynosi około dwadzieścia gramów. Pacjentowi zleca enzymów, a mianowicie Mezim forte lub Creon mogą być konsumowane i pantsitrat i in.

Witaminy pacjent może otrzymywać pozajelitowo korekcja jest wykonywana witaminy rozpuszczalne grupę ujemną.

W niektórych przypadkach, CNS prowadzi do powstawania wodogłowia, tacy pacjenci muszą uciekać się do opieki chirurgicznej.

Właściwa obróbka może osiągnąć remisję z sześćdziesięciu do siedemdziesięciu procent pacjentów.